چند ماه پیش آمارهای جالبی از تعداد تلفنهای هوشمند در اختیار کاربران ایرانی منتشر شد. آمارهایی که البته با یکدیگر اختلافات فاحشی داشتند. در ابتدا از جمع آمار اپراتورهای تلفن همراه در کشور عدد ۳۶ میلیون کاربر تلفن همراه هوشمند حاصل میشد. بعد از آن رییس سازمان فناوری اطلاعات در یک نشست اختصاصی با تعدادی سرمایهگذار خارجی این آمار را ۴۰ میلیون گوشی ذکر کرد و در نهایت نیز وزیر ارتباطات در مراسمی عنوان کرد که ۲۶ میلیون تلفن هوشمند در اختیار کاربران ایرانی است. بین پایینترین و بالاترین ارقام این آمارها یک اختلاف ۱۴ میلیونی وجود دارد که باعث بیاعتمادی در بین فعالان و سرمایهگذاران این بخش میشود. البته هنوز هم مشخص نیست آمار واقعی گوشیهای هوشمند در کشور چه تعداد است.
اکنون گویا نوبت به اپلیکیشنهای ایرانی رسیده است. چرا که محمود واعظی همین هفته پیش در مراسمی عنوان کرده که در ابتدای دولت یازدهم تعداد اپلیکشنهای ایرانی ۱۰ هزار عدد بود که اکنون به ۲۵ هزار اپلیکیشن افزایش یافته و این نشان از رشد تولید محتوا در کشور دارد.
به عنوان نخستین ابهام، باید از وزیر محترم ارتباطات پرسید، مشخصا مرجع و منبع ایشان در این جهش ۱۵ هزار اپلیکیشنی چیست و کجاست؟ چراکه در صورت عدم ارایه منابع ملموس و مشخص احتمالا در چند روز آینده باید منتظر ارایه آمارهای جدیدی در این بخش باشیم که همچنان محل ابهام است.
به عنوان دومین ابهام، اصولا معلوم نیست تعریف مسوولان از اپلیکیشن تلفن همراه چیست؟ آیا یک فایل اجرایی که مقداری اطلاعات جمعآوری شده از وب را به عنوان یک برنامه کاربری به خورد کاربران تلفن همراه ایرانی میدهد را میتوان اپلیکیشن نامید؟ یا اینکه اپلیکیشن تلفن همراه باید استانداردها و قواعد مرسوم در جهان را رعایت کند؟ (موضوعی که در بالغ بر ۹۵ درصد برنامههای ایرانی رعایت نشده است).
سومین ابهام به وعده وزیر ارتباطات مربوط میشود. ایشان در ابتدای فعالیت خود خبر از انصراف دولت از حق السهم فروش برنامههای کاربردی کاربران توسط اپراتورهای موبایل را داده بود. موضوعی که البته بعدها به نوعی تغییر یافت و اعلام شد تنها برنامههای ارتباطی شامل حمایت میشوند. از این رو رابطهای میان عدم حمایت از اپلیکیشنها با رشد مورد ادعای وزیر ارتباطات نیز مشاهده نمیشود.
از سوی دیگر از دو سال گذشته به رغم دریافتن این موضوع که بازار برنامههای کاربردی، بازاری بکر برای درآمدزایی و حتی صادرات است اما عموما هیچ حمایت دولتی از این بخش تا به حال صورت نگرفته است.
در نهایت این که اگر آمار ۲۵ هزار برنامه کاربردی ایرانی در بخش تلفن همراه آماری موثق است، چرا دولت محترم هیچگونه حمایتی از این بازار نداشته است؟ و چرا عموم وامهای اختصاص یافته از محل وامهای وجود اداره شده وزارت ارتباطات به طرحهایی تعلق گرفته است که بعضا قبلا انجام شده و حتی برخی از آنها اکنون آنقدر درآمد دارند که خود اسپانسر دیگران هستند.
