✍️شاید باور کردنی نباشد که هرروز می بینی کرکره ای مغازه ای پایین کشیده میشود و چراغی خاموش و سفره ای کوچکتر و مرگ یک کسب و کار!!!!این واقعیت قابل انکار این روزها است اما در سمت مقابل مسوولان دولتی و صنفی مثل همیشه خبر از رشد اعداد و ارقام می‌دهند. بساط سخنرانی‌ها و افتتاحیه‌ها و تفاهم‌نامه‌ها و دید و بازدیدها و سفرها و شعارها هم کمافی‌السابق پابرجاست.
✍️در فرهنگ ما برای مرگ، بیماری، تولد، ازدواج و امثالهم رسم است که مراسمی متناسب با آن واقعه برگزار میشود و به قولی در خوشی و ناخوشی، مردم به یکدیگر سر زده و کنار همدیگر هستند.
👈در فرهنگ تجاری و صنفی کشور اما اوضاع به گونه‌ای دیگر است. برای مثال شرکتی که تازه تاسیس میشود، نمایشگاهی افتتاح میشود، محصول جدیدی رونمایی میشود یا تفاهم‌نامه‌ای منعقد میشود، مراسمی برگزار میشود و پای ثابت اکثر این مراسم‌ها هم مسوولان دولتی و غیردولتی هستند که با حضور خود در این مناسبت‌ها بادی به غبغب انداخته و تلویحا همه موفقیت‌ها را مرهون درایت، مدیریت، تدبیر و وجود نازنین خود می‌دانند.
❌❌اما آیا تا کنون دیده‌اید در مراسم تعطیلی و تعدیل نیروی یک شرکت خصوصی، از مدیران دولتی تا مسئولان صنفی دعوت شود تا ایشان شاهد تلخی و سختی خداحافظی مدیران و کارکنان باسابقه یک شرکت و آنچه میان آنها می‌گذرد باشند؟ آیا مدیران دولتی و مسئولان صنفی تاکنون طعم تلخ تعطیلی محل کار خود یا تعدیل شدن در سنین میان‌سالی آن هم در شرایط اقتصادی امروز کشور را چشیده‌اند و می‌دانند آنها که راهی خانه‌های خود می‌شوند، چه در سرشان می‌گذرد و از کجا و چه مشاغلی سر در می‌آورند؟
🚫به بیان ساده‌تر بسیاری از مدیران دولتی و مسئولان صنفی تمام توفیقات بخش را به حساب خود گذاشته و شکست‌ها را به حساب بی‌تدبیری فعالان بخش خصوصی و گاه دشمن می‌گذارند.
🚫اینگونه است که در آمارهای دولتمردان و مسئولان صنفی ، هر چه هست همیشه پیشرفت است و افتتاح و رشد و هیچ خبری از نتیجه و خروجی طرح‌های قبلی، شکست‌ها و آب رفتن شرکت‌ها و کارکنانشان نیست.
🚫به همین دلیل است که در یک تناقض آشکار روابط عمومی نهادهای دولتی و نهادهای صنفی فیلم و عکس روسای خود را در حال قیچی کردن روبان‌ها، برداشتن پارچه از روی تابلوها و کلیک روی ماوس‌ها و لبخند منتشر و برای رسانه‌ها ارسال می‌کنند و همان روز اخباری از تجمع کارکنان شرکت‌های خصوصی و بیانیه‌های تعدیل نیرو و اظهار نگرانی ایشان از تعطیلی به دست رسانه‌ها می‌رسد.
🚫آری ظاهرا بسیاری از مسوولان دوست دوران خوشی بخش خصوصی هستند و خبری از حضور ایشان در مراسم ختم ایشان نیست. شاید به همین جهت است که فعالان بخش خصوصی نیز باید به تبعیت از معدود هم‌صنفان خود که هیچ‌گاه عکس و خبری از حضور مدیران دولتی در مراسم ایشان نیست، باید در این رویه کلیشه‌ای تجدید نظر کنند و اگر خود آستین همت بالا زده‌اند و موفقیتی به دست آورده‌اند، خود نیز مراسم موفقیت خود را جشن بگیرند، درست همانطور که در روز تعطیلی شرکت و تعدیل نیروهایشان به تنهایی بار همه سختی‌ها را به دوش می‌کشند.
🚫علاوه بر این عجیب است که نهادهای صنفی که در شرایط کنونی تمام تمرکز خود را بروی موضوعاتی گذاشته اند که خروجی آن مشخص است .بعنوان مثال حمایت از استارتاپها به شیوه ای اعطای وام که در صحبت های اینروزای مسئولان نماد خیانت به کسب و کارهای نوپاست ولی شاهد آن هستیم که با پروگاندای رسانه ای در حال انعکاس اعطای وام های میلیونی به چنین کسب و کارهایی هستیم .یا در گوشه ای دیگر هنوز قانون مشخصی در خصوص ارز دیجیتال توسط نمایندگان مجلس و بانک مرکزی تدوین نشده است که شاهد برگزاری همایشها یا جلساتی از این قبیل هستیم.
🚫گرچه استارت‌آپ‌ها و کسب‌‌وکارهای اینترنتی نیاز جامعه امروز محسوب می‌شوند اما اینکه راز حمایت هماهنگ و یکدست از آنها چیست، محل سوال است و سوال مهم‌تر اینکه چرا در خصوص مسایل مهم‌تر و ریشه‌ای‌تر همچون وضعیت شرکت‌های حوزه آی‌سی‌تی که مشکلات قدیمی همچون مسایل بیمه‌ای و مالیاتی دارند، این هماهنگی و حمایت یکصدا و قدرتمند وجود ندارد؟
🚫حال در چنین شرایط شاهد تعطیلی بسیاری از کسب و کارهایی هستیم که سابقه ی چندین ساله دارند و این تعطیلی دیگر با فلشهای دوربین و با حضور مسئولین نیست.مسئولین بهتر است بجای شوآفهای که هیچ ثمره ای برای وضع فعلی اعضای خود ندارد که در زمان انتخابات بعنوان ولی نعمت خود از آنها یاد میکردند، چاره ای اندیشی کرده و بر حسب آمار که شاهد تعطیلی ۱۰۰ واحد صنفی در روز بنا بر گفته ی رئیس اتحادیه فناوری هستیم ، شاهد فاجعه ی اضافه شدن خیل عظیم مهندسین آی تی به جمعیت بیکاران نباشیم.
🚫نیت از این مطلب ایجاد فضای ناامیدی نیست، کما اینکه ناامیدان هم محکوم به زندگی هستند. مساله اینجا نوعی شکاف روزافزون میان مشکلات واقعی با دغدغه‌ها و اولویت‌های برخی مسوولان است. شکافی که روز به روز بیشتر میشود و اتفاقا همین فاصله است که ناامیدی واقعی را می‌آفریند.
